آئین مستان

مادر بیا به دادم برس

آتش زده شد ای دل بر خانه ی من / شد همچو سرای فاطمه کاشانه ی من

از بس که در این مدینه غربت غوطه ور است / جایی نرسد نوای غریبانه ی من

دست بسته میان کوچه روان / پا برهنه دلم پر از غم فغان

پیر خسته شکستگی من عیان    وااای

گرچه بیمار پیر قد خمیده ام / کوچه ها را شبانه من دویده ام

در مدینه چه ها که من کشیده ام   وااای

مادر بیا به دادم برس

از موی سپید من ندارن شرم حیا / این دشمن دین مرا برد آخر به کجا

در آتش دود، خانه ی خود می شنوم / آوای حزین گریه های فاطمه را

همچو حیدر کشان کشان به سوی غم / همچو زهرا میان دود آتشم

ای مدینه ببین دوباره این ستم   وااای

دست پایم تهی ز قدرت توان / پیر مردم مرا نبر دوان دوان

خاطرات علی دوباره شد عیان    وااای

مادر بیا به دادم برس

از آتش غم نوای زهرا می شنوم / گویا که فشار میخ در را می شنوم

از کوچه و از طناب بر دسته بسته شده / فریاد غم علی تنها می شنوم

یاد یاس کبود یاس پرپرم / یاد تنهایی عزای حیدرم

یاد آن قامت کمان مادرم   وااای

یاد آن دست بازوی شکسته ام / یاد درد علی دست بسته ام

یاد آن زینب منون خسته ام   وااای

مادر بیا به دادم برس

یا مولا مددی یا امام صادق

کوچه کوچه غرق ماتم شد مدینه

خانه خانه صوت قرآن بس حزینه

میرود با دست بسته مثل حیدر

کرده یاد پشت در با زخم سینه

رئیس مذهب ما کشته ی زهر جفا شد

به یاد جد عطشان حجره یِ او کربلا شد

شده ز تازیونه خسته

تو کوچه ها با دست بسته

از روزگار دلش شکسته

یا مولا مددی یا امام صادق

آسمونا خون می بارن کبوترا پرواز می کنند

زائرا بیاین که دارند در بقیع رو باز می کنند

بارونیه آسمونش / لب پنجره ی ایوونش

عالمیه روضه خونش / عالمیه روضه خونش

وای چه حکایتی   وای چه زیارتی   وای عجب غربتی

آسمونا خون می بارن کبوترا پرواز می کنند

زائرا بیاین که دارند در بقیع رو باز می کنند

بیا و ببین مدینه چه اشکی این مردم میریزند 

تو بقیع دارند برای کبوترا گندم می ریزند

بی ضریح و بارگاهه / این زیارت اگه کوتاهه

 لبریزه از اشک و آهه /  لبریزه از اشک و آهه

حرف دلتو دوباره بگو  / از خاک پر از ستاره بگو  

  از حرمی که نداره بگو / از حرمی که نداره بگو

وای چه حکایتی   وای چه زیارتی   وای عجب غربتی

یا ابا صالح آقا چرا شب غم سر نمیاد 

حرمی بقیع نداره ازم یه کاری بر نمیاد

سمت بقیع پر کشیدم  / از غم تو چیا دیدم

    تنها تویی تویی امیدم / تنها تویی فقط امیدم

باز به خاطرِ می باره بقیع  / باز یه زائرِ کنار بقیع   

سر میذاره دیوار بقیع / سر میذاره دیوار بقیع

وای چه حکایتی   وای چه زیارتی   وای عجب غربتی

امون ای دل ای ل ای دل وای

دل سنگ ز غصه آبه، دل ماهیا کبابه

وقتی که بهم میگفتند بقعه ی بقیع خرابه

جا داره  که از مصیبت آسمون سیاه بپوشه

جا داره زچشم گردون چشم چشمه خون بجوشه

امون ای دل ای ل ای دل وای

گریه کن مدینه بر چهارتا قبری که حتی یک سایبون نداره

گریه کن مدینه هیشکی نیست بره چهارتا شمع بالا قبرشون بذاره

امون ای دل ای ل ای دل وای

سر برهنه پا برهنه زار خسته دل شکسته

دل بی قرار پشته دیوار بقیع نشسته

اشکامون اذن دخوله زیارت ناممون آهه

دو رکعت نماز گریه سهم چشمِ پر گناهه

امون ای دل ای ل ای دل وای

یه مدینه، یه بقیع

یه بقیع و یه مزار خاکی و بی سایبون

که دلارو کرده خون

نه حرم، نه رواقی

نه یه شمعی و نه چراغی

نه یه خادم، نه یه زائر

که روی خاکش بریزه آب

میسوزونه قبرشو آفتاب

یعنی میاد یه روز میاد که

یه سنگ قبر براش بزاریم

آخر برات یه گنبد طلا می سازیم

حرم مثل حرم امام رضا می سازیم

نوشته به روی دیوار بقیع / خدایا چه غربتی داره بقیع

چرا بعد این همه سال / پر گرد غبار بقیع

وای وای امون از این غریبی

مثل شب های مدینه / باز دوباره دلم گرفته

امشبُ یاد بقیع ات / با سینه زنی دم گرفته

اگه واقعاً دلُ به عشق تو سپرده باشم

تا حالا باید من از درد غم تو مرده باشم

وای وای امون از این غریبی

نوشته به روی دیوار بقیع / خدایا چه غربتی داره بقیع

چرا بعد این همه سال / پر گرد غبار بقیع

وای وای امون از این غریبی